31 de xaneiro a 2 de febreiro: Imbolc e Candeloria

O Imbolc asóciase convencionalmente co 1 de febreiro aínda que o festival celta comeza na noite do 31 de xaneiro.

En varios sitios derivou á Candeloria e ao San Brais.

Cando a Candeloria chora, medio inverno vai fóra; que chore, que deixe de chorar, mitá do inverno está por pasar.

Cando a Candeloria chora a mitá do inverno está fóra; se chora ou ri, o inverno está por vir, e se chora ou fai vento, inda o inverno está dentro.

O día da Candelaria, si chora ou venta, inverno entra. E si non venta nin chora, inverno fóra.

O Día da Candeloria ten orixe nos cultos pagáns da fertilidade e dos ciclos da naturaza que foi cristianizado. Imbolc ou Candelmans é o 2 de febreiro. Nesa data acendense velas coa finalidade de aportar luz e calor ao sol para que recobrase a súa forza e a proxectase sobre a terra. Nestas datas o lume era purificador, unha festa da luz, reflectindo os días cada vez máis longos e a esperanza da primavera. Tradicionalmente ilumínanse farois nas frontes das casas por uns cuantos minutos. Na antiga Roma celebrábase as "Lupercales", cunha procesión con candeas acendidas de noite. No 492 o Papa Xelasio crea a festa da Purificación da Virxe. O nome da Candeloria está orixinado pola procesión con candeas. O crego bendice as candeas que a xente ten de manter acesas mentres durar a misa. Estas candeas lévanse para a casa pois atribúenselles poderes como calmar as treboadas ou alumear o camiño das almas que deixan este mundo. Esta festa das luces celébrase en parroquias como Oseiro, Becerreá, Cervo, Meaño, O Rosal e Cedeira.

A festa do Imbolc é un culto de tipo agrario no que valorábase a función produtiva, coincidindo tamén coa chegada do período de lactación das ovellas, aprestas a dar a luz na primavera. De feito na lingua irlandesa é o "no embigo" (i mbolg), referíndose á xestación das ovellas. Esta festividade está relacionada tamén co leite, polo que é tradición comer queixo e produtos lácteos, e beber leite.

Imbolc é un dos catro principais festivais do calendario celta, asociado co ritual da Fertilidade, un do oito días festivos (catro solares e catro lunares) do ano neopagano. En Escocia o festival é tamén coñecido como Latha Fhèill Brìghde, en Irlanda como Lá Fhéile Bríde e en Gales como Gwyl Ffraed.

O Imbolc é evidente no folclore de Irlanda e Escocia, ademais de estudos comparativos de costumes similares en Escandinavia. Isto pode variar até dúas semanas antes ou despois do comezo de febreiro. Durante a súa época de influencia celébrase normalmente unha das festas máis importantes de Galicia: o entroido.

Festividade dedicada á deusa Brigit, señora da mediciña, as artes e a profecía cristianizada en Santa Brígida, a segunda patroa de Irlanda.

Santa Bríxida de Irlanda ou Brígida de Kildare, naceu en 451 en Faughart preto de Dundalk en Irlanda, e morreu en 525 en Kil Dara. Un rei pagán escocés foi o pai de Brígida e a súa nai era unha escrava cristiá, bautizada por San Patricio. Foi chamada así segundo a divindade feminina "Brigid" dos Celtas. Construiu unha cela baixo a sombra dun gran carballo ao redor da cal varias mulleres reunironse e tomarona por nai. Así queda fundado un convento ao redor do cal se forma a cidade de Kildare. É o primeiro mosteiro dobre de Europa: agrupaba a relixiosas e relixiosos. Faleceu en Kildare e foi enterrada en Downpatrick cos santos Patricio e Columba de Iona, cos que comparte o patronazgo de Irlanda. Existe obviamente unha controversia sobre a evidencia histórica de Brígida, xa que hai feitos conflitivos sobre a súa vida. É probable que a santa fose sincretizada con trazos da deusa pagá Brigid.

Os neopaganos celebran a Wicca, unha variación de Imbolc como un dos catro festivais de lume, que forman parte dos oito aquelarrres (sabbats) da Roda do Ano. Noutros estilos de Wicca é momento para rededicaciones e promesas para o ano vindeiro.